بررسی تحمل به تنش خشکی آخر فصل در ژنوتیپ های امیدبخش گندم زمستانه و بینابین با استفاده از شاخص های حساسیت و تحمل به تنش

به منظور بررسی واکنش ژنوتیپ های مختلف گندم (triticum aestivum l.) زمستانه (winter) و بینابین (facultative) نسبت به تنش خشکی، این آزمایش در سال های زراعی 1378-79 و 1379-80 در مزرعه به نژادی بخش تحقیقات غلات، موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر در کرج اجرا گردید. بیست ژنوتیپ گندم امیدبخش زمستانه و بینابین در دو آزمایش جداگانه (شرایط آبیاری بدون تنش و تنش خشکی آخر فصل) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار ارزیابی شدند. نتایج تجزیه واریانس مرکب دو ساله عملکرد دانه نشان داد که بین ژنوتیپ ها اختلاف معنی داری در سطح احتمال 1 درصد وجود دارد. اثر متقابل ژنوتیپ × سال و ژنوتیپ × آبیاری در سطح 5 درصد معنی دار اما اثر متقابل سه جانبه ژنوتیپ × آبیاری × سال غیر معنی دار شد. شاخص تحمل به خشکی (sti)، شاخص حساسیت به خشکی (ssi)، میانگین هندسی (gmp)، میانگین حسابی (mp) و تحمل به خشکی (toi) در ارقام مختلف بر پایه عملکرد دانه در شرایط بدون تنش و تنش محاسبه شد. در بین بیست ژنوتیپ، ژنوتیپ شماره 8 (pck/vee) مطلوب ترین ژنوتیپ بود. عملکرد دانه این ژنوتیپ در شرایط بدون تنش 9320 و در شرایط تنش 7079 کیلوگرم در هکتار بود. میانگین حسابی آن به مقدار 8200، میانگین هندسی به مقدار 8123 کیلوگرم در هکتار، شاخص تحمل به خشکی 0.85 و شاخص حساسیت به خشکی این رقم 0.98 محاسبه شد. برای تعیین روابط بین عملکرد دانه و شاخص ها، از ضرایب همبستگی پیرسون استفاده گردید و مشخص شد که شاخص های sti، gmp، mp در هر دو شرایط دارای همبستگی مثبت و معنی داری با عملکرد دانه می باشند و می توانند جهت شناسایی ژنوتیپ های متحمل به خشکی و پر محصول برای هر دو شرایط محیطی به کار روند. در نهایت با استفاده از تجزیه خوشه ای بر مبنای شاخص ها و عملکرد دانه (در هر دو شرایط) ژنوتیپ ها در پنج گروه قرار گرفتند.